Nieuws

Als studente van Odissee Hogeschool liep Kobra afgelopen maanden stage in Het Anker, in het kader van haar graduaat maatschappelijk werk. Voordien deed ze er vrijwilligerswerk en bouwde ze goede contacten op met de bezoekers. Haar keuze voor Het Anker was er dan ook één “vanuit vertrouwen en een gevoel van veiligheid”, zoals ze zelf zegt. 

Kobra legde letterlijk én figuurlijk een heel parcours af. Eind 2014 kwam ze zwanger aan in België vanuit Iran, waarbij ze haar drie kinderen moest achterlaten. Het was een moeilijke tocht die via Turkije en Griekenland liep. Na 11 maanden werd ze eindelijk met haar gezin herenigd. Met haar man liep het minder vlot, die zag liever dat Kobra thuisbleef met de kinderen.  

Kobra wilde haar ambities najagen, studeren, bijleren, werken en ervaring opdoen. Na haar lessen Frans, Nederlands én haar opleiding verpleegkunde aan het Sint-Guido instituut, begon ze eindelijk aan wat ze echt wou worden: maatschappelijk assistente. Maar het aanleren van de beide landstalen vindt ze even belangrijk. “Want hoe kun je zorg aanbieden aan een persoon als je zijn of haar taal niet spreekt?”, vraagt ze zich luidop af. 

“Tijdens mijn stage doe ik vooral individuele begeleiding”, vertelt ze. “Ik luister naar de persoon en kijk niet naar één bepaald probleem. Ik probeer het gesprek open te trekken en het dagdagelijkse leven van de persoon in kaart te brengen. Het is voor mij de beste manier om te zien hoe ik tegemoet kan komen aan de noden en behoeften van de persoon, en te weten hoe we als lokaal dienstencentrum ondersteuning kunnen bieden.” 

Kobra wijst erop dat de lokale dienstencentra heel erg belangrijk zijn. “In mijn land kijken jongeren op naar de ouderen, en is er veel zorg vanuit de omgeving. Hier zie ik een veel grotere afstand tussen ouderen en jongeren.” In haar ogen is de Westerse maatschappij veel individualistischer, waardoor ontmoetingsplaatsen als Het Anker toelaten om de juiste hulpverlening te bevragen, contacten te leggen met andere buurtbewoners, en deel te nemen aan fijne activiteiten.

Op onze vraag wat haar plannen voor de toekomst zijn, hoeft ze niet lang na te denken. “Mijn droom is om ooit mijn eigen vzw op te starten en taallessen te organiseren voor mensen die hier net toekomen en hun leven willen opstarten. Want taal en communicatie zijn de basis van alles.” 

Qui est-tu?  

Je m’appelle Elena Ortiz. Je suis d’origine espagnole, née à Madrid en Espagne.  Je suis arrivée à Bruxelles à l’âge d’ un an, avec mon frère et ma mère. Mon père était déjà là un an avant pour trouver du travail. C’est la commune de Saint-Gilles qui nous accueillit et depuis ce jour, je n’ai plus quitté Bruxelles. Je suis maman de deux grands enfants et grand-mère de trois petit-enfants.

J’ai vécu “sur des rails” jusqu’à mes 37 ans, comme un “zombie”. Je me levais le matin pour aller travailler et puis je rentrais m’occuper de mes enfants, de ma famille. Je ne me posais pas de questions et je subissais la vie. 

Le réveil a été brutal quand j’ai vécu un énorme stress à répétition dû à une fusion de la société dans laquelle je travaillais à l’époque en tant qu’assistante de direction. Je suis tombée en dépression tellement j’étais mal dans ma peau et dans ma tête. C’est toujours dans cette même société qui j’ai vécu un burn-out et de l’harcèlement moral des années plus tard. Le mal-être était à son comble.

En 1999, je découvrais le “parcours bien-être”, un parcours où des professionnels nous offraient la possibilité d’essayer des approches de bien-être et de santé. C’est comme ça que j’ai découvert la sophrologie, le yoga, le taichi, la biodanza, le massage et bien d’autres approches bénéfiques qui m’ont aidé à prendre soin de moi et à sortir de l’obscurité.

Ce fut un un long chemin pour retrouver la lumière et découvrir que la vie en vaut la peine et qu’il suffit de choisir le chemin qui mène au bien-être et à la bienveillante de soi. On a toujours le choix!

Comme j’avais fait le tour de mon métier d’assistante de direction, je me suis formée à la psychomotricité en 3 années d’études supérieures et j’ai obtenu mon diplôme à 56 ans!  J’étais l'”ainée” de ma classe parmi tous ces jeunes qui débutaient leur vie. Rien ne m’arrête!

Toutes ces expériences ont fait de moi une femme souriante et passionnée par la vie, l’humain, les rencontres. J’ai toujours soif d’apprendre. Et c’est cela qui m’anime et me rend “vivante”.

Quel est ton lien avec LD³- Forum ?  

C’est en proposant des cours de qi gong à Anker que Mia m’avait dirigé vers le Forum car leur espace n’était pas adapté. 

C’est depuis 2020 que je travaille comme bénévole à Forum en donnant des cours de Qi Gong. C’est une gymnastique taoiste en lien avec la médicine traditionnelle chinoise faisant circuler les flux énergétiques dans tout le corps. Cela consiste à enchaîner des mouvements lents, des exercices de respirations et à se concentrer. Ces cours sont des moments de détente, de plaisir, de bien-être et de rencontres. J’aime partager ce qui me fait du bien et en faire profiter les autres.  

Qu’est-ce qui te mets de mauvaise humeur?  

Un moustique qui tourne autour de moi toute la nuit, me pique et m’empêche de dormir.

Tu apprécies quoi chez les autres?  

Quand ils sourient, quand je vois qu’ils ont envie de partager, de parler. On apprend toujours les uns des autres. 

Quel problème sociétal te touche?  

La misère, les personnes qui sont dans la rue, celles qui sont isolées et qui souffrent. 

Quelle est ta suggestion au niveau littérature pour l’été?  

Le petit Prince! C’est retrouver son enfant intérieur et partir dans l’imaginaire sans se soucier de rien.

C’est quoi ton plat favori pour l’été ?  

Une salade ‘Georges’: scampis, avocat, noix, salade, tomates et ananas.  C’est un régal!

Quelle est la destination de voyage où tu voudrais encore aller un jour?  

Mon rêve est de faire le tour du monde, rencontrer les gens et leurs traditions!   

Si je dois vraiment choisir, ce serait l’Ecosse et/ou l’Irlande pour leurs paysages, la nature, leurs lieux sacrés (menhirs et monuments mégalithiques).  

Si tu pouvais choisir, qui pourrait te joindre pour un dîner estival?  

Mon enfant intérieur, la petite Elena. Pour lui dire qu’après tout ce qu’elle a vécu de difficile, tout va bien ! 

In september 2021 organiseerde Miro voor het eerst samen met de buren, Maison des Jeunes de Forest en Les Gardiens de la paix een buurtfeest in de Wielswijk. Al snel bleek dat er enorme behoefte was om elkaar vaker te ontmoeten, dus het kon onmogelijk bij één editie blijven. De wijk kent echter een bewogen geschiedenis. In mei 1991 kwam het in Vorst tot een confrontatie tussen lokale jongeren en politie. Meer dan tweehonderd mensen werden toen opgepakt. De rellen van Vorst leidden direct of indirect tot heel wat nieuwe beleidsmaatregelen, waaronder wijkcontracten.  

Met de moord op Soufiane in 2020 kwam de wijk opnieuw in een negatief daglicht te staan. 

De inwoners en organisaties blijven ondertussen continue inspanningen doen om de bewoners te verbinden.

Ze sloegen de handen ineen om een langdurig traject van ontmoeting en verbinding in de wijk op te starten via met  een maandelijks buurtfeest in de Merodestraat,  waar Miro gelegen is.

Elk buurtfeest heeft een uniek thema. In april bracht de IFTAR een 100-tal mensen op de been, in augustus wordt het buurtfeest mee opgenomen in de afsluiting van Park Poétik.

Ontmoeting creëren tussen buurtbewoners is het ultieme doel. Door de samenwerking tussen een jongerenorganisatie en Miro, kan een bijzonder heterogeen publiek bereikt worden en ontstaat een informeel netwerk van buren. De uitdaging in Brussel is groot: contacten tussen buren zijn schaars, en zonder emotionele band is er nauwelijks sprake van burenhulp. Het is dus de eerste opstap naar een zorgzame wijk, waar buren ‘zorgen’ voor buren door het opnemen van kleine taakjes, een oogje in het zeil te houden, een warme nabijheid te garanderen. 

De éénjarige opleiding van Hassan (26) bij Ou(t)ils zit er bijna op.

Reeds op 17 jarige leeftijd was hij in Burundi werkzaam als chauffeur en schoonmaker, iets wat hij zelf omschrijft als ‘polyvalent medewerker’. Toen Hassan in 2019 in België kwam startte hij onmiddellijk, met de hulp van het OCMW van Vorst, met een cursus Frans en wiskunde.

In september 2021 ging Hassan (26) aan de slag bij Ou(t)ils.  

“Rachid, de klusinstructeur van Ou(t)ils, heeft me echt de kneepjes van het vak geleerd”, weet hij ons te vertellen. “Plafonneren, vloeren, kranen vervangen, loodgieterwerkjes, al die zaken heb ik nu onder de knie, ik ben superfier.”

Ook niet onbelangrijk: Hassan houdt enorm van dit beroep, dit is echt wat hij wil blijven doen in zijn verdere carrière. Op zelfstandige basis, of in loondienst, daar is hij nog niet goed aan uit.

“In het begin was mijn grootste probleem niet op de werkvloer zelf, maar elke dag tijdig op de werkvloer staan”, vertrouwt hij ons toe. “Samen met de klusinstructeur en de trajectcoach zochten we manieren om hiervoor een oplossing te vinden.” Die tussentijdse evaluaties waren echt wel belangrijk voor mij. Het doet zoveel goed om te horen wat ik allemaal goed deed, om af en toe een schouderklopje te krijgen. Ook het evalueren van mijn werkpunten hielp me om te groeien in deze sector.’