Du nouveau pour le service Ou(t)ils! un déménagement de bon augure

Le service Ou(t)ils est un projet d’économie sociale créé à l’initiative de notre centre Miro à Forest en 2020 et il a pour but de réaliser des travaux de réparation, d’entretien et/ou d’embellissement au sein du logement d’habitants et d’organisations.

Notre mission à travers le service Ou(t)ils est double! Il vise à la fois d’améliorer la qualité et le confort de vie pour tous et toutes avec une attention toute particulière pour les personnes âgées et vulnérables. Mais aussi de favoriser l’insertion socio-professionnelle auprès d’un public forestois éloigné du marché de l’emploi en leur permettant de suivre un programme de formation par le travail chez nous.

Durant ces 3 dernières années, nous avons eu la chance d’expérimenter et de professionnaliser notre offre de service grâce au soutien du Contrat de Quartier Durable Wiels qui se termine en fin de cette année. Notre volonté est désormais de faire perdurer un tel projet dans le temps et proposer notre service pour l’entièreté de la région de Bruxelles-Capitale. Et pour cela, nous avons mis en place tout le long de cette année de nombreuses démarches qui ont amené à des changements incontestables pour le service Ou(t)ils. Et l’un d’eux est le déménagement vers de nouveaux locaux!

“Notre mission et devenir le service de bricolage le plus professionnel et dans la région de Bruxelles-Capitale.”

Après de nombreuses discussions, le jour est enfin arrivé!

En effet, le jeudi 3 novembre 2022, le service Ou(t)ils quitte ses bureaux au centre Miro et déménage vers ses nouveaux locaux à Schaerbeek. L’objectif? Rejoindre l’atelier d’un autre service de bricolage avec qui nous collaborons de manière étroite depuis plusieurs mois maintenant : Bricoteam. Les outils et matériel ont été empaquetés, les caisses bien emballées, les armoires vidées, la camionnette remplie et nous voilà en route vers notre nouvel espace de travail.

Nous avons été chaleureusement accueilli par l’équipe de Bricoteam qui nous avait fait de la place en leur sein pour que nous puissions nous y installer confortablement. Un atelier professionnel et de nouveaux équipements nous sont mis à disposition afin de toujours mieux instruire les collaborateurs en formation dans les métiers du bâtiment.

Ensemble, nous sommes certains de pouvoir aller plus loin dans l’accomplissement de notre mission et devenir le service de bricolage le plus professionnel et dans la région de Bruxelles-Capitale. L’année 2023 sera encore chargée en défis dont nous sommes prêts à relever main dans la main avec Bricoteam avec en autres la nouvelle demande de mandatement en économie sociale.

Enchanté met Hayat

Qui est-tu?
Je m’appelle Hayat, j’ai 30 ans et je suis maman d’une fille de 7 ans. Je suis d’origine somalienne et l’aînée de 6 frères et sœurs. Je suis venue en Belgique à l’âge de 6 ans. J’ai fait mes études en option ‘services sociaux’. Je suis une personne souriante, curieuse et ouverte d’esprit.

Quel est ton lien avec LD³?
J’ai intégré LD³ par le biais d’un emploi d’insertion. Ce qui m’a motivé à intégrer cette entreprise ce sont ses valeurs morales et sociales. J’ai commencé à travailler en contrat article 60 au centre Miro, qui est un des trois centres de service de LD³. Ensuite, j’ai été engagée au centre Het Anker en tant que collaboratrice du LDC, sous contrat durée indéterminée. Côtoyer et m’occuper des personnes âgées m’apporte beaucoup car j’apprends de leur sagesse et de leurs expériences dans la vie, c’est donc une relation de partage. C’est un public que je trouve particulièrement touchant et c’est vraiment gratifiant de travailler auprès d’eux.

Qu’est-ce qui te met de mauvaise humeur?
Le manque de sommeil, le désordre et le fait de rester dans le doute.

Qu’est-ce que tu apprécies chez les autres?
La sincérité, le partage et l’intérêt pour l’autre, l’humour, l’ouverture d’esprit et le courage.

Quel problème sociétal te touche?
Les personnes handicapées, les personnes isolées ainsi que la pauvreté.

Quelle est ta suggestion au niveau littérature pour l’hiver?
«Fleur du désert» de Waris Dirie et Cathleen Miller. C’est l’histoire d’une de mes compatriotes somaliennes qui a fui un mariage arrangé et qui devient une célèbre mannequin.

C’est quoi ton plat favori pour l’hiver?
La raclette bien sûr!

Quelle est la destination de voyage où tu voudrais encore aller un jour?
La Jamaïque! C’est paradisiaque d’après les gens.

Si tu pouvais choisir, qui pourrait te joindre pour un dîner hivernal?
Mon futur prince charmant!

Hoe je met buurtgebruikers aan een zorgzame buurt kunt bouwen

Zorg dragen voor elkaar en de omgeving is essentieel voor een buurt waar iedereen goed kan wonen, werken en ouder worden. Bij een zorgzame buurt denken we vaak aan een netwerk van bewoners, mantelzorgers en (zorg)professionals. Maar ook buurtgebruikers als grote bedrijven, scholen, overheidsdiensten, culturele instellingen, winkeliers, kantoren en horeca zijn in sommige buurten erg aanwezig. Ze hebben een enorm potentieel om bij te dragen aan een zorgzame buurt. Dat is de hoofdles van het project MaN’Aige, dat liep van november 2019 tot oktober 2022. MaN’Aige werd gefinancierd door Innoviris, het fonds dat onderzoek en innovatie in Brussel financiert om de veerkracht van het Brussels Gewest te versterken.

“Bewoners en organisaties gingen in gesprek over de gedeelde publieke ruimte en hoe ze die kunnen verbeteren.”

MaN’Aige ontstond op initiatief van lokaal dienstencentrum Het Anker, onderdeel van LD³ vzw in een partnerschap met de hogeschool Odisee, de Vrije Universiteit Brussel (VUB), Maison Médicale Enseignement en Kenniscentrum Welzijn, Wonen, Zorg. Het project vond plaats in de wijken Martelaars en Onze-Lieve-Vrouw Ter Sneeuw in 1000 Brussel en de buurtbewoners en buurtgebruikers zijn er de drijvende krachten geweest.

De rol van buurtgebruikers werd onderzocht in zes living labs die aan de slag gingen met concrete noden uit de wijken. Maison Médicale Enseignement hielp een parcours van moestuinbakken op te stellen. Theaters, scholen, publieke instellingen samen met bewoners hebben hun eigen project van “Verandering in Martelaars” ontworpen en met succes aan de stad voorgesteld. Studenten ergotherapie van Odisee gingen langs bij bewoners van de openbare vastgoedmaatschappij Brusselse Woning om de woningen toegankelijker te maken. Bewoners en organisaties gingen in gesprek over de gedeelde publieke ruimte en hoe ze die kunnen verbeteren. Aan de hand van wijkwandelingen met minder mobiele personen, werden de problematische plekken van de wijk qua mobiliteit in kaart gebracht en dit werd in een brochure verzameld die verspreid werd in de wijk.

Meestal zijn buurtgebruikers open en welwillend om een rol te spelen in een zorgzame buurt maar vaak weten ze niet hoe en met wie. De 9 lessen hieronder geven al tips rond hoe je buurtgebruikers kan betrekken bij een zorgzame buurt.

De visual hieronder toont de 9 lessen die uit het onderzoek naar boven kwamen:

Meer kan je ook lezen in ons Cahier, dat je hier kan inkijken. Voor de Franstalige versie van het cahier kan je hier terecht.

Werkplekleren onder de vleugels van LD³

Als studente van Odissee Hogeschool liep Kobra afgelopen maanden stage in Het Anker, in het kader van haar graduaat maatschappelijk werk. Voordien deed ze er vrijwilligerswerk en bouwde ze goede contacten op met de bezoekers. Haar keuze voor Het Anker was er dan ook één “vanuit vertrouwen en een gevoel van veiligheid”, zoals ze zelf zegt. 

Kobra legde letterlijk én figuurlijk een heel parcours af. Eind 2014 kwam ze zwanger aan in België vanuit Iran, waarbij ze haar drie kinderen moest achterlaten. Het was een moeilijke tocht die via Turkije en Griekenland liep. Na 11 maanden werd ze eindelijk met haar gezin herenigd. Met haar man liep het minder vlot, die zag liever dat Kobra thuisbleef met de kinderen.  

Kobra wilde haar ambities najagen, studeren, bijleren, werken en ervaring opdoen. Na haar lessen Frans, Nederlands én haar opleiding verpleegkunde aan het Sint-Guido instituut, begon ze eindelijk aan wat ze echt wou worden: maatschappelijk assistente. Maar het aanleren van de beide landstalen vindt ze even belangrijk. “Want hoe kun je zorg aanbieden aan een persoon als je zijn of haar taal niet spreekt?”, vraagt ze zich luidop af. 

“Tijdens mijn stage doe ik vooral individuele begeleiding”, vertelt ze. “Ik luister naar de persoon en kijk niet naar één bepaald probleem. Ik probeer het gesprek open te trekken en het dagdagelijkse leven van de persoon in kaart te brengen. Het is voor mij de beste manier om te zien hoe ik tegemoet kan komen aan de noden en behoeften van de persoon, en te weten hoe we als lokaal dienstencentrum ondersteuning kunnen bieden.” 

Kobra wijst erop dat de lokale dienstencentra heel erg belangrijk zijn. “In mijn land kijken jongeren op naar de ouderen, en is er veel zorg vanuit de omgeving. Hier zie ik een veel grotere afstand tussen ouderen en jongeren.” In haar ogen is de Westerse maatschappij veel individualistischer, waardoor ontmoetingsplaatsen als Het Anker toelaten om de juiste hulpverlening te bevragen, contacten te leggen met andere buurtbewoners, en deel te nemen aan fijne activiteiten.

Op onze vraag wat haar plannen voor de toekomst zijn, hoeft ze niet lang na te denken. “Mijn droom is om ooit mijn eigen vzw op te starten en taallessen te organiseren voor mensen die hier net toekomen en hun leven willen opstarten. Want taal en communicatie zijn de basis van alles.” 

Enchanté met Elena Ortiz

Qui est-tu?  

Je m’appelle Elena Ortiz. Je suis d’origine espagnole, née à Madrid en Espagne.  Je suis arrivée à Bruxelles à l’âge d’ un an, avec mon frère et ma mère. Mon père était déjà là un an avant pour trouver du travail. C’est la commune de Saint-Gilles qui nous accueillit et depuis ce jour, je n’ai plus quitté Bruxelles. Je suis maman de deux grands enfants et grand-mère de trois petit-enfants.

J’ai vécu “sur des rails” jusqu’à mes 37 ans, comme un “zombie”. Je me levais le matin pour aller travailler et puis je rentrais m’occuper de mes enfants, de ma famille. Je ne me posais pas de questions et je subissais la vie. 

Le réveil a été brutal quand j’ai vécu un énorme stress à répétition dû à une fusion de la société dans laquelle je travaillais à l’époque en tant qu’assistante de direction. Je suis tombée en dépression tellement j’étais mal dans ma peau et dans ma tête. C’est toujours dans cette même société qui j’ai vécu un burn-out et de l’harcèlement moral des années plus tard. Le mal-être était à son comble.

En 1999, je découvrais le “parcours bien-être”, un parcours où des professionnels nous offraient la possibilité d’essayer des approches de bien-être et de santé. C’est comme ça que j’ai découvert la sophrologie, le yoga, le taichi, la biodanza, le massage et bien d’autres approches bénéfiques qui m’ont aidé à prendre soin de moi et à sortir de l’obscurité.

Ce fut un un long chemin pour retrouver la lumière et découvrir que la vie en vaut la peine et qu’il suffit de choisir le chemin qui mène au bien-être et à la bienveillante de soi. On a toujours le choix!

Comme j’avais fait le tour de mon métier d’assistante de direction, je me suis formée à la psychomotricité en 3 années d’études supérieures et j’ai obtenu mon diplôme à 56 ans!  J’étais l'”ainée” de ma classe parmi tous ces jeunes qui débutaient leur vie. Rien ne m’arrête!

Toutes ces expériences ont fait de moi une femme souriante et passionnée par la vie, l’humain, les rencontres. J’ai toujours soif d’apprendre. Et c’est cela qui m’anime et me rend “vivante”.

Quel est ton lien avec LD³- Forum ?  

C’est en proposant des cours de qi gong à Anker que Mia m’avait dirigé vers le Forum car leur espace n’était pas adapté. 

C’est depuis 2020 que je travaille comme bénévole à Forum en donnant des cours de Qi Gong. C’est une gymnastique taoiste en lien avec la médicine traditionnelle chinoise faisant circuler les flux énergétiques dans tout le corps. Cela consiste à enchaîner des mouvements lents, des exercices de respirations et à se concentrer. Ces cours sont des moments de détente, de plaisir, de bien-être et de rencontres. J’aime partager ce qui me fait du bien et en faire profiter les autres.  

Qu’est-ce qui te mets de mauvaise humeur?  

Un moustique qui tourne autour de moi toute la nuit, me pique et m’empêche de dormir.

Tu apprécies quoi chez les autres?  

Quand ils sourient, quand je vois qu’ils ont envie de partager, de parler. On apprend toujours les uns des autres. 

Quel problème sociétal te touche?  

La misère, les personnes qui sont dans la rue, celles qui sont isolées et qui souffrent. 

Quelle est ta suggestion au niveau littérature pour l’été?  

Le petit Prince! C’est retrouver son enfant intérieur et partir dans l’imaginaire sans se soucier de rien.

C’est quoi ton plat favori pour l’été ?  

Une salade ‘Georges’: scampis, avocat, noix, salade, tomates et ananas.  C’est un régal!

Quelle est la destination de voyage où tu voudrais encore aller un jour?  

Mon rêve est de faire le tour du monde, rencontrer les gens et leurs traditions!   

Si je dois vraiment choisir, ce serait l’Ecosse et/ou l’Irlande pour leurs paysages, la nature, leurs lieux sacrés (menhirs et monuments mégalithiques).  

Si tu pouvais choisir, qui pourrait te joindre pour un dîner estival?  

Mon enfant intérieur, la petite Elena. Pour lui dire qu’après tout ce qu’elle a vécu de difficile, tout va bien ! 

Maandelijkse straatontmoetingen in de Wielswijk

In september 2021 organiseerde Miro voor het eerst samen met de buren, Maison des Jeunes de Forest en Les Gardiens de la paix een buurtfeest in de Wielswijk. Al snel bleek dat er enorme behoefte was om elkaar vaker te ontmoeten, dus het kon onmogelijk bij één editie blijven. De wijk kent echter een bewogen geschiedenis. In mei 1991 kwam het in Vorst tot een confrontatie tussen lokale jongeren en politie. Meer dan tweehonderd mensen werden toen opgepakt. De rellen van Vorst leidden direct of indirect tot heel wat nieuwe beleidsmaatregelen, waaronder wijkcontracten.  

Met de moord op Soufiane in 2020 kwam de wijk opnieuw in een negatief daglicht te staan. 

De inwoners en organisaties blijven ondertussen continue inspanningen doen om de bewoners te verbinden.

Ze sloegen de handen ineen om een langdurig traject van ontmoeting en verbinding in de wijk op te starten via met  een maandelijks buurtfeest in de Merodestraat,  waar Miro gelegen is.

Elk buurtfeest heeft een uniek thema. In april bracht de IFTAR een 100-tal mensen op de been, in augustus wordt het buurtfeest mee opgenomen in de afsluiting van Park Poétik.

Ontmoeting creëren tussen buurtbewoners is het ultieme doel. Door de samenwerking tussen een jongerenorganisatie en Miro, kan een bijzonder heterogeen publiek bereikt worden en ontstaat een informeel netwerk van buren. De uitdaging in Brussel is groot: contacten tussen buren zijn schaars, en zonder emotionele band is er nauwelijks sprake van burenhulp. Het is dus de eerste opstap naar een zorgzame wijk, waar buren ‘zorgen’ voor buren door het opnemen van kleine taakjes, een oogje in het zeil te houden, een warme nabijheid te garanderen. 

De ladder beklimmen

De éénjarige opleiding van Hassan (26) bij Ou(t)ils zit er bijna op.

Reeds op 17 jarige leeftijd was hij in Burundi werkzaam als chauffeur en schoonmaker, iets wat hij zelf omschrijft als ‘polyvalent medewerker’. Toen Hassan in 2019 in België kwam startte hij onmiddellijk, met de hulp van het OCMW van Vorst, met een cursus Frans en wiskunde.

In september 2021 ging Hassan (26) aan de slag bij Ou(t)ils.  

@ COOPCITY

“Rachid, de klusinstructeur van Ou(t)ils, heeft me echt de kneepjes van het vak geleerd”, weet hij ons te vertellen. “Plafonneren, vloeren, kranen vervangen, loodgieterwerkjes, al die zaken heb ik nu onder de knie, ik ben superfier.”

Ook niet onbelangrijk: Hassan houdt enorm van dit beroep, dit is echt wat hij wil blijven doen in zijn verdere carrière. Op zelfstandige basis, of in loondienst, daar is hij nog niet goed aan uit.

“In het begin was mijn grootste probleem niet op de werkvloer zelf, maar elke dag tijdig op de werkvloer staan”, vertrouwt hij ons toe. “Samen met de klusinstructeur en de trajectcoach zochten we manieren om hiervoor een oplossing te vinden.” Die tussentijdse evaluaties waren echt wel belangrijk voor mij. Het doet zoveel goed om te horen wat ik allemaal goed deed, om af en toe een schouderklopje te krijgen. Ook het evalueren van mijn werkpunten hielp me om te groeien in deze sector.’

@ COOPCITY